Wśród drzew schylonych o północy wśród jasnych widów złego mroku coś się przemienia w naszej mocy ktoś się porusza z naszym krokiem kiedy tak idziesz w szumnej szacie a wiatr ją targa i rozwiewa nie bój się ty nie idziesz sama chodzą wraz z tobą wszystkie drzewa ziemia jak echo minionych dni grające w borze a nasze cienie wśród martwych pni wieszają zorze dziwnie się srebrzysz aniele mój w tęczowym piórze nade mną góry, wieżyce miast nade mną... błękitne szerokie okna i jasne smugi od lamp i twoja postać, jasna postać taką cię znam taką cię znam błękitne szerokie okna i jasne smugi od lamp, i twoja postać jasna postać taką cię znam taką cię znam Miła moja już późno chylą się żółte mlecze w doliny napływa gór cień cichy odwieczerz już późno już późno już późno Miła moja trudno z miłości się podnieść a jeszcze ciężej od złych nowin gdy patrzą na nas w ciemnym nowiu chłodniej chłodniej boisz się Nie ma się czego bać nie ma się czego bać to tylko księżyc idzie srebrne chusty prać, i tylko cicha trawa, trawa wśród kamieni wiesz? - ludzie ludzie są dziećmi dużemi Błękitne szerokie okna i jasne smugi od lamp i twoja postać jasna postać taką cię znam taką cię znam Błękitne szerokie okna i jasne smugi od lamp i twoja postać jasna postać taką cię znam taką cię znam.