Hljóðs bið ek allar helgar kindir,
meiri ok minni mögu Heimdallar;
viltu, at ek, Valföðr! vel framtelja forn spjöll fíra,
þau er fremst um man
Ár var alda þar er Ýmir bygði,
vara sandr né sær né svalar unnir,
jörð fannsk æva né upphiminn,
gap var ginnunga, en gras hvergi
Sól tér sortna, sígr fold í mar
hverfa af himni heiðar stjörnur
geisar eimi ok aldrnari
leikr hár hiti við himin sjalfan
Bræðr munu berjask ok at bönum verðask
munu systrungar sifjum spilla
Skelfr Yggdrasils askr standandi
ymr it aldna tré, en jötunn losnar
Geyr nú Garmr mjök fyr Gnipahelli
festr mun slitna en freki renna
Fjölð veit ek fræða, fram sé ek lengra
um ragna rök römm sigtíva
Sér hon upp koma öðru sinni
jörð ór ægi iðjagræna;
falla forsar, flýgr örn yfir,
sá er á fjalli fiska veiðir
Sal sér hon standa sólu fegra,
gulli þakðan á Gimléi;
þar skulu dyggvar dróttir byggja
ok um aldrdaga ynðis njóta.
